Wielki (mały) powrót Flare_ ;)

Flare_

Triumf. Widzę swój cel jaśniejący na horyzoncie. Zmierzam ku niemu, jeszcze parę kroków, wyciągnę rękę i pochwycę ten lampion rozpraszający ciemności. Powinienem czuć się dumny. Wreszcie po tylu miesiącach przygotowań, planów, starań - zwycięstwo. Kiedy pierwszy raz zobaczyłem Czarnego Pana przekraczającego próg mojego domu pomyślałem, że nigdy nie zapomnę tego widoku. Upiornie blada czaszka odbijająca się na tle czarnego jak smoła płaszcza. I te oczy - jarzące się na czerwono, niczym małe, krwawe rubiny. To był moment , w którym dowiedziałem się co mnie czeka. Jakie zadanie postawił przede mną Ten Którego Imienia Nie Wolno Wypowiadać. Zadanie, za jakie daliby się zabić jego śmierciożercy, największa nagroda, chwała, nieprzemijająca sława... Gówno prawda. Dobrze wiem, że to kara, a nie żadne pieprzone wyróżnienie. Rozglądam się po miejscu, w którym spędziłem ostatnie miesiące swojego życia i stwierdzam, że już nie jestem tym, kim byłem wcześniej. Ale teraz nie ma już odwrotu, nie mogę zrezygnować, On by mnie wykończył. Zawsze dbałem o własny interes, w końcu nie jestem tym szlachetnym Potterem.. Ale on też ma olej w głowie - nie ma to jak ciepłe miejsce za plecami potężnych czarodziejów. Już biegniemy korytarzem ku kresowi mojej wyprawy. To śmieszne jak ludzie próbują rozpaczliwie do końca bronić swoich wartości... A ja? Czy ja mam czego bronić? Zatrzymuje się gwałtownie i kpiący uśmiech spełza mi z twarzy. Słyszę ich nawoływania, ale nic mnie to nie obchodzi. Nie teraz.. Wszyscy wokół mnie lepiej ode mnie wiedzieli,co mam robić i myśleć: "słuchaj poleceń Czarnego Pana", "nic dla niego nie znaczymy", "zabije nas wszystkich", "tylko Ty możesz odmienić nas los". Cholera, zachowywałem się jak palant, który nie ma własnego rozumu. Zrobiłem wszystko, co chcieli. A gdybym się postawił? Czy byłbym tutaj dzisiaj, czy leżał zakopany parę metrów pod ziemią? Nigdy nie chciałem być tym, kim się stałem. Byłem napuszonym kretynem ze Slytherinu, ale nie na tyle głupim, by opowiadać się za którąkolwiek ze stron. Gadałem różne rzeczy, ale... GADAŁEM. Nic więcej - głupie przechwałki. Widzę już drzwi, za którymi mam znaleźć cel mojej misji. Teraz już nie ma odwrotu. Czy zginę tej nocy? Nie wiem. Wiem tylko, że nikt z nas nie zna dnia ani godziny... Przeskakuję po 2 stopnie naraz. Miejmy już to za sobą. Co zrobią inni, kiedy się dowiedzą, co uczyniłem? Czy ja to w ogóle zrobię? Cholera! Otwieram drzwi, a chłodne powietrze przyjemnie chłodzi mi twarz. Różdżka drży w mojej dłoni. Nie! To nie miało być tak. A on stoi i patrzy na mnie jak gdybyśmy umówili się na przyjacielską pogawędkę...
- Dobry wieczór, Draco.
Stojąc przed Albusem Dumbledorem uświadomiłem sobie, że wiele lat temu popełniłem najpoważniejszy błąd mojego życia - gdzieś między oczekiwaniami ojca a nakazami matki zgubiłem samego siebie...

***

Wybaczcie tę długość, ale to pierwsze spisane myśli od baardzo długiego czasu. Chciałam sprawdzić, czy umiem jeszcze coś stworzyć. Rezultaty oceńcie sami.

Co do samego opowiadania to uznałam, że nie potzreba opisywać tej sceny do końca - dobrze znamy jej finał z opowieści pani Rowling. Pomyślałam, że fajnie będzie pofantazjować na temat tego, co czuł i myślał Draco, bo w tej kwestii Rowling dała nam duże pole do popisu. Może jego myśli nie były tak szlachetne, ale w końcu to moja wersja. Wprowadzenie kolokwializmów było celowo - chciałam podkreślić, że Draco jest w końcu nastolatkiem, więc myśli po naszemu. A my nie rozmyślamy przecież językiem Horacego czy Petrarki ;P

Legilimencja

Jeej, świetne! Świetne, genialne! Smile

Zdecydowanie nie wyszłaś z wprawy. Narracja pierwszoosobowa to coś zdecydowanie dla Ciebie. Na początku nie wiedziałam, kto mógłby to mówić. Pierwszym typem był Lucjusz, potem zwątpiłam i obstawiłam Snape'a, no a tu proszę - Draco, przecież to takie oczywiste. Nie śmiejcie się, prawda jest taka, że niektóre fragmenty do nich wszystkich pasowały.
Cóż, Draco.... Kurczę, nie mam nic do dodania, wszystko opisałaś, bardzo dobrze zresztą. Zdał sobie sprawę, że między słowami a czynami jest wielka przepaść i że aby zrobić coś więcej poza głupim znęcaniem się nad słabszymi trzeba wyjątkowej siły woli i samozaparcia.
No i jeszcze Dumbledore. Jego elokwencja na pewno musiała go zbić z tropu. Myślę, że, bądź co bądź, dobrze się stało, że to Snape zabił staruszka, a nie Draco.

Bardzo dobry kawałek, brawo Smile

Flare_

Dziękuję ;* Chciałam specjalny wprowadzić nastrój niepewności co do tego, kto to mówi i udało mi się. Jeej! xD

.. i proszę innych o ocenę ;P

Fedora

Podobają mi się te skrajności - tutaj niby sława i chwała, a za chwilę Draco ściąga wszystkich na ziemię, że to, delikatnie mówiąc, nieprawda. No i ta wciąż kołacząca myśl, że on tak naprawdę nie chciał tego zrobić, będąc "napuszonym kretynem ze Slytherinu" (nie mogę, no!), ślepo posłusznym temu, co mówili mu rodzice. Ostatnie słowa są najważniejsze - że przez to wszystko Draco zagubił samego siebie. Czy później kiedykolwiek go odnalazł? Chyba nie...

Ładna, zgrabna miniaturka, podoba mi się. Smile

Flare_ · Wysłany: Wto 21:22, 01 Mar 2011 Temat postu:

Dziękuję ;p

co ty chcesz od tego "napuszonego kretyna ze Slytherinu"? Razz

Fedora · Wysłany: Śro 8:18, 02 Mar 2011 Temat postu:

Ależ nic nie chcę, po prostu mnie ten tekst zabija. Very Happy

No i nie lubię "napuszonych kretynów ze Slytherinu", tak już mam. Razz

Flare_ · Wysłany: Śro 21:03, 02 Mar 2011 Temat postu:

ha ha xD

wolisz sexy bohaterów z Gryffindoru? ;D

Fedora · Wysłany: Czw 11:58, 03 Mar 2011 Temat postu:

Jasne, byleby nie nazywali się Harry Potter. Razz

Flare_ · Wysłany: Czw 21:04, 03 Mar 2011 Temat postu:

Ha ha xD Tak myślałam Wink